Aranka Peru

7 trekkers, 2 gidsen en 14 Angels of Waykys zoals de dragers genoemd worden en zoals achteraf blijkt zijn ze zo veel meer dan dragers... We vertrekken om 10:00 uur vanuit Cuzco richting KM82 zoals het vertrekpunt van de Inca Trail genoemd wordt. Het wordt stiller en stiller, de spanning stijgt en hoewel we allen goed voorbereid zijn blijft het spannend op wat komen gaat. We weten dat we 4 dagen de civilisatie verlaten, dat we aangewezen zijn op de Waykys, de gidsen, elkaar, 2 portofoons en een satelliet telefoon that's it. We hebben allemaal onze eigen motivatie om deze trail te doen, erg persoonlijk allemaal en dat schept gelijk een band. We blijken geen van allen groepsmensen te zijn en hoewel de ene rugzak al meer landen heeft gezien dan de ander is het voor iedereen de eerste keer in een groep voor een aantal dagen te reizen, maar het voelt goed! Onze gids Chino is zo veel meer dan een gids, hij blijkt een wandelende encyclopedie te zijn, historicus, onderzoeker, schrijver en ontzettend trots op zijn inca cultuur en geschiedenis. Hij is 42 jaar en dit wordt zijn 500ste en tevens laatste Inca Trail WOW! Zijn geluksgetal is 77, we vertrekken op de 7e en we zijn 7 trekkers => check! Dat zit dus goed.

We worden geregistreerd, onderweg zullen verschillende checkpoints zijn en bij het eindpunt 'de Machu Picchu' worden we uitgecheckt. Ter behoud van de trail gaan ze Per jaar het aantal mensen dat de trail per dag mag beginnen reduceren. Maar wij zijn er klaar voor, stokken in de hand maar geen latten onder mijn voeten voelt nog een beetje onwennig haha maar die stokken blijken van levensbelang. dag 1 is Papaya (wat zoveel betekent als een makkie) we gaan niet ver en nog niet zo hoog! Vanaf dag 1 loop ik samen met Myriam de 2e gids en ik voel zeer sterke aanwezigheid van mijn opa, wandelaar der wandelaren met zijn stok, 3/4 groene ripbroek en zijn alpenhoed. Jaren geleden heb ik hem verteld dat ik graag onder andere de Inca Trail wilde lopen, zijn antwoord: Kind dan gehe Ich mit! Hij heeft zich aan zijn woord gehouden, iedere stap was hij bij me, we hebben hem samen gelopen en hij heeft voor ongelooflijk weer gezorgd, Chino vertelde dat hij dit in het regenseizoen nog nooit heeft meegemaakt...

Bij aankomst in kampement 1 missen we 3 duffelbags, rara van wie hahah, die staan nog braaf bij KM82, hoe dat heeft kunnen gebeuren??? Ik maak me niet druk, komt toch wel goed...

Op dag 2 stijgen we naar 3900 meter, de indrukwekkende uitzichten, de machtige bergen, de enorme stilte de Inca sites die we passeren, de ontelbare watervallen en de unieke flora en fauna (kolibries, orchideeën, vlinders om een paar te noemen) die we te zien krijgen zijn bijna niet te beschrijven en dat alles heeft de natuur zelf gedaan...

Dankzij de strenge regels en vrijwilligers die dagelijks de trail lopen is het 'gelukkig' extreem schoon. Het is moeilijk te beseffen dat de hele omgeving voor 'ons' is, had ik de stilte al vermeld... De Waykys hebben een moordend tempo zij halen ons altijd in nadat ze het kampement hebben afgebouwd om zo weer bij de volgende stop het kampement klaar te hebben en dat met ca 27 KG op hun rug. Er wordt uitzonderlijk goed voor ons gezorgd, gezonde snacks, fruit, voldoende water en de maaltijden die bereid worden zijn gezond en verrukkelijk. Elke ochtend ( lees 4 of 5 uur) worden we gewekt met Cocatea, tentservice de luxe. Het 'enige' dat wij hoeven te doen is de ene voet voor de ander te plaatsen.

De beruchte dag 3 breekt aan, de langste en zwaarste met 2 stevige klimmen en een totaal van 16 km. De eerste en tevens hoogste piek is 4215 meter holy hell in 2 1/2 dag zijn we dus ca 2000 meter verticaal gestegen. Ik geef toe ik heb het zwaar, maar na een kop cocatea gaan we er weer voor. Na de 2e klim en late lunch de laatste etappe voor de dag, voor mij het laatste uur in het donker, geen energie meer, mijn lichaam doet niet meer wat ik wil, maar het enige dat ik denk "niets is onmogelijk" moeilijk misschien, maar niet onmogelijk. Gebroken en gesloopt, maar zeker ook trots en voldaan loop ik het kampement onder luid applaus binnen linea recta naar onze tent, krijg een kop thee en val na 14 uur onderweg te zijn geweest als een blok in slaap.

Bij elke aankomst worden we overigens onthaald als helden, de Waykys zijn trots en weten als geen ander wat het inhoudt de trail te lopen, want het is zo veel meer dan alleen een trekking, zo veel meer dan steile trappen, steile hellingen en oneffen ondergrond, zo veel meer...

Dag 4 als een gems ga ik naar beneden, dankzij de lange nachtrust heb ik voldoende energie en ik vlieg naar beneden, "The Downhill Queen" noemen ze me. We willen zo graag naar ons eindpunt "The Sungate" daar waar we de eerste x oog in oog met de Machu Picchu zullen staan. Eerst nog een paar honderd meter dalen en dan staan we als groep voor de Gringo Killer, een enorm steile stenen trap die toegang biedt tot de Sungate. We kunnen het nauwelijks bevatten we zijn er, niemand zegt iets, we klimmen omhoog staan bij de Sungate en dan..... Niets. De hele valei is bedekt met wolken, maar ik weet dat het goed gaat komen. We wachten en wachten en na een 1/2 uur nog niets. Ik sluit mijn ogen en weet dat hoewel mijn opa uitgeput is ik hem vraag de wolken weg te blazen. De groep overlegt en ik spring op en zeg stellig nog 5 minuten, we wachten nog 5 minuten! De groep noch Chino gelooft wat hij ziet, er komt een wind opzetten en binnen een paar minuten onthult de Machu Picchu zich, niemand houdt het droog. We genieten een hele tijd van het waanzinnige uitzicht, van het besef dat we na 4 lange dagen Inca Trail bij de Sungate staan, uitkijkend over de Machu Picchu, once in a lifetime...

Aangekomen in ons hotel in Aguas Calientes, het dorp aan de voet van de Machu Picchu, zoeken we allen zo snel mogelijk de douche op en voelen ons al gauw weer mens. Verdwaasd zitten we aan tafel in n restaurant van oud Waykys, het is een totale cultuur schok en zeker te veel mensen en te veel prikkels. Als voorgerecht delen we een lekkere in de oven gegaarde Cuy, oftewel Cavia hahah jaja, lang niet slecht! Had ik dat geweten dan waren Saar en Sientje destijds gelijk in de pan beland...

Dag 5 fris en fruitig naar de indrukwekkende Machu Picchu, hoewel dit niet de originele naam is, die weten ze niet, is het vernoemd naar de "grote berg" spreek je het echter verkeerd uit dan betekent het "grote penis" haha. het terrein is immens, veel groter dan je op afbeeldingen kunt herleiden. Chino leidt ons er zo doorheen dat we nauwelijks in aanraking komen met andere bezoekers. Het is en blijft voorlopig een groot mysterie, maar ze doen er alles aan om meer over dit enorme wereld wonder te weten te komen. Wat ze wel weten is dat het nog lang niet klaar was, dat er zelfs nu nog lichamen gevonden worden, 95% van de lichamen die gevonden zijn, waren jonge vrouwen in foetus houding. Echter weet niemand waarom de site zeer abrupt verlaten is en een paar honderd jaar 'verloren' is gegaan. Er zijn natuurlijk theorieën, maar bijna alle documentatie uit de Inca tijd is buiten Peru en moeilijk te achterhalen, dankzij de Spanjaarden...

Door de huidige technieken en satelliet weten ze duizenden Inca sites te lokaliseren, zelfs een die 4 x zo groot is als de Machu Picchu echter er is gewoonweg geen geld om deze sites onder de begroeiingen uit te halen en te restaureren

Waauuuw zo dankbaar dat we hier mochten zijn, dat we dit hebben meegemaakt. Heel intens!

Daar we nog wat tijd voor ons zelf hadden en wij Kathy (onze leenmams voor 5 dagen) op sleeptouw hadden genomen, rijden we in de middag terug met z'n drieën per bus naar Aguas Calientes, Kathy en ik staan buiten en zij zegt heel droog "looks like Jarl is still sleeping" ik kijk omhoog de bus in en bonk keihard op het raam hahaha, nog net op tijd oh oh oh.

Chino vraagt ons tijdens de late en laatste lunch of we een naam voor onze groep hebben, geen twijfel over mogelijk wij zijn de Papaya Group. Want hoe moeilijk het ook was, ons antwoord was altijd Papaya. Waarop hij vertelt dat hij in de eindfase is van het schrijven van een boek over de Machu Picchu en de Inca's en zijn 500ste trail waarin hij ons zal benoemen, we zijn erg ontroerd en vereerd! Hoe vet is dat! Hij vond het een memorabele laatste trail, had zich niets beters kunnen wensen en ik kan hem geen ongelijk geven, het paste gewoon, wie had dat gedacht!

We gaan een stuk terug met de trein en als we aankomen op het station missen we 5 dufflebags, ik geef t op hahah, maar dat was natuurlijk nog niet alles. Iedereen heeft zijn ticket, de laatste twee tickets die Chino heeft staan op naam van Mellanie en Nigel Pearson met diens paspoortnummers, er rest ons niets dan het te proberen, we komen tot op het perron, iedereen zit in de trein en Chino moet nu de hoofdconducteur ervan overtuigen dat we mee moeten ook al zijn we niet de Pearsons hahaha. We zien dat hij echt zijn best moet doen en wel 20 por favors uitspreekt en het lukt, tuurlijk lukt het!

Uitgeput en klaar voor een tukje, worden we bruut wakker van een of andere mafkees in n carnavalspak gevolgd door een modeshow met alpaca fashion, really?!! Kom op zeg...

Heel laat arriveren we terug in Cuzco, emo Goodbyes..... But where is the good in goodbye